-
Ogrzyca i dzieci – recenzja
Jakże łatwo jest wydać osąd. Z podobną lekkością przychodzi nam powtórzenie plotki… Gdy te osądy czy plotki kiełkują z lęku bądź niezrozumienia, bardzo łatwo podążyć od nich ścieżką prowadzącą ku nienawiści i niechęci. A gdyby tak zanim się wypowiemy, zanim wyrazimy swoje zdanie na czyjś temat, spróbować spojrzeć na nieznajomego jak na… sąsiada? Czy wtedy wydałby się nam bliższy? Bardziej „swój” niż obcy? O takich filozoficznych rozważaniach nad dobrosąsiedztwem i szkodą, wynikającą z lekkości w wydawaniu osądów opowiada przepiękna powieść, którą pragnę Wam dziś pokazać. Zerknijcie razem z nami co skrywa „Ogrzyca i dzieci”!
-
Jak poznałem Świętego Mikołaja – recenzja
Gwiazdka zbliża się wielkimi krokami, w związku z czym na ustach dzieci coraz częściej pojawia się pewne pytanie. Czy Święty Mikołaj na pewno istnieje? Czy na pewno przyjdzie również w tym roku i zostawi pod choinką upominki? Wiele dzieci wraz z nadejściem wigilijnego wieczoru zdecyduje wypatrywać przez okna charakterystycznych sań i zasługiwać odgłosu dzwoneczków. Część zostawi smakołyki dla ulubionego świętego i jego dzielnych reniferów. A część być może zechce przyłapać go na gorącym uczynku, tak jak zrobił to Jackson. I to jego historię chcemy Wam dziś pokazać! Zajrzyjcie razem z nami do pięknej, świątecznej książki „Jak poznałem Świętego Mikołaja”.
-
Britfield. Utracona korona – recenzja
Od kiedy tylko pamiętam brytyjska monarchia parlamentarna wydawała mi się ustrojem nad wyraz ciekawym. Cała otoczka, towarzysząca dynastyczności, ma w sobie coś naprawdę fascynującego. Z pewnością jest to zagadnienie na niejedną książkę! A gdy do tematu dziedziczenia tronu dodamy wątki przygodowe, sierociniec, ucieczkę i detektywa, któremu nie może być dalej do szlachetnego Sherlocka Holmes’a, to gwarantuję, że otrzymamy powieść… idealną! I taka jest właśnie nowość od Wydawnictwa Dwukropek, którą dziś chcemy Wam zaprezentować. Oto „Britfield. Utracona korona”.
-
Wyspa na końcu świata – recenzja
Na położonej na Filipinach wyspie Culion w latach 1906 – 1998 znajdowała się największa na świecie kolonia trędowatych. Określenie „trędowaci” było w odczuciu mieszańców wyspy niezwykle obraźliwe. Sami nazywali siebie „dotkniętymi”. Aż trudno uwierzyć, że w latach 1906 – 1910 na tę niewielką wyspę przesiedlono ponad 5300 osób, chorujących na trąd. To właśnie w tych czasach osadzona jest fabuła książki „Wyspa na końcu świata”. Początkowo obawiałam się tej lektury – wydawało mi się, że trudno jest napisać książkę dla młodzieży, która opowiada o chorobie pustoszącej niemal cały świat na przestrzeni tysiącleci. Nic bardziej mylnego. „Wyspa na końcu świata” to cudowna, wzruszająca i pełna emocji opowieść o tolerancji, przyjaźni i miłości,…
Może Ci się spodobać
Odkrywca – recenzja
Plątanina zaklęć – recenzja
12 półtonów. Książka o muzyce – recenzja
