Ogrzyca i dzieci - recenzja – Czytelnicze Podwórko

Jakże łatwo jest wydać osąd. Z podobną lekkością przychodzi nam powtórzenie plotki… Gdy te osądy czy plotki kiełkują z lęku bądź niezrozumienia, bardzo łatwo podążyć od nich ścieżką prowadzącą ku nienawiści i niechęci. A gdyby tak zanim się wypowiemy, zanim wyrazimy swoje zdanie na czyjś temat, spróbować spojrzeć na nieznajomego jak na… sąsiada? Czy wtedy wydałby się nam bliższy? Bardziej „swój” niż obcy? O takich filozoficznych rozważaniach nad dobrosąsiedztwem i szkodą, wynikającą z lekkości w wydawaniu osądów opowiada przepiękna powieść, którą pragnę Wam dziś pokazać. Zerknijcie razem z nami co skrywa „Ogrzyca i dzieci”!

Wdoligłaźno było kiedyś niezwykle urokliwym miasteczkiem. Miasteczkiem, w którym sąsiedzi sobie pomagali i karmili się serdecznością. Miejscem, gdzie każdy mógł na kogoś liczyć. Przyszedł jednak czas, gdy to się zmieniło… Wszystko zaczęło się od pożaru Biblioteki. Później spłonęła Szkoła i kilka pomniejszych budynków. Później zaś uschły drzewa, a wraz z nimi cała dobroć, drzemiąca w mieszkańcach Wdoligłaźna. Każdy zamykał dom na klucz, nieustannie oglądał się za siebie, dopatrując się w sąsiadach złych intencji, a serdeczność zdawała się być jedynie słowem, zapomnianym archaizmem, mającym swe miejsce jedynie w słownikach.

Jedynie Sierociniec wydawał się być ostatnią ostoją dobra i ciepła. Choć brakowało tam wszystkiego, od jedzenia, przez niedziurawe skarpety, po gonty w dachu, miłość i radość zdawały się wypełniać całą przestrzeń, w tym serca mieszkańców i opiekunów Sierocińca. To jednak nie wystarczało, by zapełnić puste brzuchy nieustannie rosnących Sierot i zapewnić im właściwą edukację. Gdy zaś Burmistrz Wdoligłaźna stał się jeszcze chciwszy niż był, mieszkańcy stali się jeszcze bardziej skąpi i chłodni. Właśnie wtedy na obrzeżach miasteczka pojawiła się Ogrzyca. I wszyscy, z wyjątkiem dzieci i wron, od razu zaczęli upatrywać w jej obecności źródła wszystkich trosk Wdoligłaźna. Tak! To ona musiała być winna niedostatkom i tragediom mieszkańców miasteczka! Ale czy na pewno?

Czytelnicze Podwórko - recenzje książek dla dzieci

„Ogrzyca i dzieci” to absolutnie fenomenalna, wciągająca i bardzo poruszająca opowieść o dobrosąsiedztwie, społecznej odpowiedzialności i tym, czym właściwie jest dobro wspólne. To historia pokazująca, że dobro, choć kiełkuje powoli, to wydaje niezwykle obfite owoce, w przeciwieństwie do zła i lęku, które rosną w siłę szybko, jednak zamiast nas karmić, trawią wszystko, co napotkają na swojej drodze. W końcu jest to także bardzo filozoficzna opowieść o tym, czymże w istocie jest czas i co tak naprawdę czyni nas dobrym lub złym. Przede wszystkim jednak jest to historia o potędze miłości i o tym, jak wiele piękna i siły drzemie w dziecięcych sercach!

Kelly Barnhill, autorka poczytnej i uwielbianej „Dziewczynki, która wybiła księżyc” w mojej opinii stworzyła dzieło jeszcze piękniejsze! „Ogrzyca i dzieci” to powieść, od której nie sposób się oderwać, która skłania do refleksji i zastanowienia się nad tym, co stanowi istotę człowieczeństwa. W czasach, gdy często nie znamy swoich sąsiadów, a serdeczność na klatkach schodowych zwykle ogranicza się do uprzejmych pozdrowień, książka ta wydaje się być nam wszystkim niezwykle potrzebna. I czy jest na nią lepszy czas i miejsce niż właśnie tu i teraz?

Gorąco polecam książkę „Ogrzyca i dzieci” zarówno dzieciom od 9. roku życia jak i dorosłym. To naprawdę fenomenalna historia! Kunszt snutej narracji, z jakże nieobojętnym dla fabuły narratorem, osadzenie w roli nie tak do końca drugoplanowych bohaterów wron (z Haroldem na czele!), które zachwycają swym charakterem i temperamentem oraz tak bardzo wartościowe przesłanie, czynią tę powieść tak wyjątkową. Nie bez powodu znalazła się ona na 5. miejscu zestawienia SUPERDYCHA „Książek. Magazynu do czytania”. Podpisujemy się pod tą rekomendacją z całego serca!