Hania i Hania - recenzja – Czytelnicze Podwórko

Dziś chciałabym Wam pokazać książkę niezwykłą. Bardzo poetycką, momentami niedosłowną, wzruszającą w każdym calu i bardzo ważną. Książkę, którą być może znacie, ale pod innym tytułem i w zupełnie innej szacie graficznej. I choć „X Y” było tak samo poruszające, to „Hania i Hania” jest tą opowieścią, która dotknęła mnie gdzieś głębiej, a dziewczynki, które zyskały imiona i spoglądały na mnie ze stron swymi wielkimi, pełnymi smutku oczami, ujęły mnie bez reszty. Zerknijcie na historię pełną tęsknoty, pokazującą wojnę w sposób, który nie emanuje lękiem, a jednak nie pozostawia złudzeń, że to dzieci, istoty najmniejsze i najbardziej bezbronne, cierpią wtedy najbardziej. Zapraszam do naszej recenzji.

Dwie dziewczynki, podobne do siebie jak dwie krople wody, pozostawione przez matkę u pewnej starej kobiety, nie wiedziały jeszcze, że ich los rozdzieli wojna. Choć tak naprawdę rozdzielone zostały dużo wcześniej. Pozostawione przez staruszkę na leśnej ścieżce, znalezione przez dwie niemal obce sobie kobiety, zostały przygarnięte i zawiezione do dwóch różnych domów, położonych na odległych końcach Warszawy i nazwane dokładnie tym samym imieniem. Hania i Hania. Choć ich losy splatały się ze sobą w najmniej oczekiwanych momentach, to nigdy nie przecięły się tak naprawdę. Gdy zaś wybuchła wojna i jednak z Hań wraz ze swą rodziną znalazła się w getcie, wydawało się, że siostry nigdy już się nie zobaczą… A jednak nad Haniami czuwała opatrzność. Być może była to magia dobrego serca staruszki, a może po prostu odrobina szczęścia, ale dziewczęta pewnego dnia się spotkają, z dala od wojennej zawieruchy. Czy jednak będą tam bezpieczne?

Czytelnicze Podwórko - recenzje książek dla dzieci

„Hania i Hania” to naprawdę wzruszająca i pełna emocji opowieść. Jest to historia tak wielowymiarowa, tak głęboka i tak piękna, że nie sposób przejść obok niej obojętnie. Wątek rozdzielonych sióstr, osadzony w wojennej i jakże nad wyraz trudnej rzeczywistości, dotyka najczulszych strun ludzkiej duszy. I takich poruszających, niełatwych historii jest tu mnóstwo, bo autorka nie unika tematu eksterminacji żydów, obozów zagłady, czy zbłądzonych ludzkich sumień, zapominających o tym, że nie ma większej krzywdy, niż pozbawić drugiego człowieka życia. Nie ma tu jednak okrucieństwa ani brutalności. Sama wojna, opisana dosłownie i niedosłownie za razem, nie wywoła w młodych czytelnikach lęku. A jednak bez dwóch zdań nie jest to opowieść, z którą dziecko można pozostawić samemu sobie. Trzeba o niej porozmawiać, poprowadzić przez nią młodego człowieka, bo wiele rzeczy wymaga tu rodzicielskiej troski i dopowiedzenia. Nie dlatego, że jest źle opisana, absolutnie. Joanna Rudniańska bardzo czule i lirycznie wręcz snuje swoją opowieść, szanując wrażliwość odbiorcy. Książka ta wymaga obecności rodzica po prostu dlatego, że dotyka trudnych spraw i nasza bliskość pomoże dzieciom je zrozumieć i odnieść się do nich w sposób, nie powodujący strachu.

Warto wspomnieć, że piękny jest nie tylko tekst, ale i warstwa graficzna. Ilustracje, w których dominują szarości i brązy, bardzo mocno ksztaltują atmosferę opowieści. A jednak są chwile, gdy zarówno w kolorystyce, jak i na twarzach tytułowych bohaterek, da się dostrzec cień uśmiechu i nieśmiałą radość, która zwiastuje, że wszędzie tam, gdzie pamiętamy o serdeczności i o tym, jak bezcenne jest życie, zagości w końcu spokój.

Jeśli szukacie literatury, która w pełen wrażliwości sposób dotyka wojny, widzianej z perspektywy dziecka, to książka „Hania i Hania” będzie dobrym wyborem. Nie jest to opowieść dla każdego. Trzeba po nią sięgnąć świadomie. I naprawdę warto to zrobić!