Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia - recenzja

Meluzyna – morski potwór, przedstawiany w podaniach ludowych i baśniach jako hybryda kobiety i smoka bądź węża morskiego. Pojawiła się w „Wiedźminie”, znajdziecie ją w baśniach śląskich, ale nie tylko, bo głos Małgorzaty Ostrowskiej do teraz wybrzmiewa w mojej głowie, powtarzając „Meluzyno, Meluzyno…”, gdy tylko pomyślę o tym imieniu. Dziś jednak chciałabym pokazać Wam niezwykłą powieść, w której nikt nie będzie porzucał płonnych nadziei, a Meluzyna nie będzie potworem, tylko niezwykłą dziewczynką o potężnym i odważnym sercu. Tak potężnym i tak odważnym, że da jej siły do walki o wszystko to, co kocha. Zajrzyjcie razem z nami do książki „Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia”.

„Jesteś jak miejsca, które odsłania odpływ: nie należysz w całości ani do morza, ani do lądu. To niespotykane, bo wojna między morzem a lądem jest najstarszym konfliktem na świecie i większość rzeczy da się przyporządkować do któregoś ze światów.”* Taka właśnie była Meluzyna. Wyrzucona przez fale na ląd, przygarnięta przez Strażnika Burzomorza, kochała Jesienne Wyspy i jej mieszkańców całą sobą, a jednak nieustannie czuła, że morze ma w sobie coś, co ją przyciąga. Były dni, gdy słyszała wręcz, jak fale szepczą jej imię. Teraz zaś, gdy Pan Noctis utonął, a Burzomorze nie miało Strażnika, to właśnie Meluzyna poczuła się w obowiązku stać na straży bezpieczeństwa ukochanej wyspy. Co wieczór trwała na szczycie Strażnicy, wypatrując legendarnych Ukrytych Wysp i mitycznej Gorm, która pochłaniała wszystkie statki, zbliżające się do pojawiających się i znikających, tajemniczych lądów.

Gdy Meluzyna po raz pierwszy ujrzała trzy wzgórza na horyzoncie, niemalże uwierzyła, że to jedynie przewidzenie. Wystarczyło bowiem odwrócić wzrok i już ich nie było. A jednak widziała je, wyraźnie zarysowane pośród mgły i chmur, które spowijały wszystko wokół. Nie zdążyła jednak zgłębić ich tajemnicy, bo właśnie wtedy zjawił się wuj Will, mówiąc że nie przystoi, by Strażnikiem Burzomorza była jedenastoletnia dziewczynka. On jednak nie wierzył w Ukryte Wyspy i lekceważył potęgę Gorm. I Meluzyna czuła, że już wkrótce Burzomorze zapłaci wysoką cenę za ignorancję wuja. Czy uda jej się uratować Jesienne Wyspy? I czy Gorm naprawdę mieszkała w morskiej toni?

Czytelnicze Podwórko - recenzje książek dla dzieci

„Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia” to powieść, w której magia wydaje się być tak subtelna, jakby zrosła się z tajemniczą potęgą morza i siłą, drzemiącą w ludzkich sercach. To historia młodej dziewczyny, która pragnąc ocalić swój dom i swoich bliskich, odkrywa nie tylko prawdę, drzemiącą w lokalnych legendach, ale także (a może nawet przede wszystkim) prawdę o sobie. To opowieść pisana z prawdziwym rozmachem, gdzie wykreowany przez autora świat wydaje się niezwykle baśniowy i równie prawdziwy, namacalny wręcz za razem. Przede wszystkim zaś jest to przepiękna książka o przyjaźni, poświęceniu i odwadze, płynącej z miłości.

Co ciekawe, opowieść o Meluzynie jest bardzo niejednorodna. Czasem fabuła toczy się leniwie, dotyka wątków i opisuje losy bohaterów sennie, niczym mgła spowijająca Burzomorze. Innym razem gna, huczy od zwrotów akcji i zaskoczeń, niczym sztorm szalejący w morskiej toni. I chyba właśnie to czyni tę książkę tak niezwykłą. Od pierwszej strony po ostatnią trzyma czytelnika w napięciu, czaruje i kusi, by przewrócić jeszcze jedną kartkę. I jeszcze jedną… I jeszcze jedną… Gdy zaś nadchodzi koniec i wybrzmiewa ostatnie słowo, pozostawia po sobie zapach morskiej wody, smak soli i tę ciekawość innych tajemnic, które może skrywać podwodny świat. Bo przyznam, że życzyłabym sobie, aby Meluzyna powróciła…

Z całego serca polecam książkę „Meluzyna Noctis i Mroczna Głębia” czytelnikom od 9. roku życia.