Ja, człowiek. Księga empatii – recenzja

Czy potraficie pozwolić swoim dzieciom na popełnianie błędów? Ja przeszłam dość długą drogę do tego momentu, gdy przestałam za wszelką cenę chronić swoich synów przed pomyłką. Zaakceptowałam fakt, iż błędy również są potrzebne i wspieram chłopców w tym, by czerpali z nich własne lekcje, wzmacniając w nich jednocześnie poczucie własnej wartości. Nadal się na tym polu potykam, nadal nie jest tak, jakbym chciała, niemniej staram się, by wiedzieli, że jestem z nich dumna w każdej sytuacji. Ostatnio ukazała się książka, która cudownie wspiera tak dzieci, jak i ich rodziców, w dążeniu do pokochania siebie i innych ze wszystkimi niedoskonałościami, które nam towarzyszą. A tytuł tej książki mówi naprawdę wszystko. Oto „Ja, człowiek. Księga empatii”.

Być człowiekiem… Co to oznacza? Czy dla każdego te słowa znaczą to samo? Susan Verde wraz z Peterem H. Reynoldsem stworzyli wspaniałą, bardzo głęboką, a jednocześnie jakże klarowną w przekazie książkę, która pomoże naszym dzieciom pochylić się nad tym wcale niełatwym zagadnieniem. Jak ubrać całe człowieczeństwo w krótkie i proste zdania? Choć pewnie wielu z nas ma kłopot, by rozmawiać z dziećmi o sprawach fundamentalnych, i to nie z powodu braku wiedzy czy umiejętności, a przez trudności w dostosowaniu języka, to ta książka zdecydowanie przełamie wszelkie bariery. Jej ciepło oraz przekaz pełen miłości i zachęty do samoakceptacji sprawiają, że z dużą łatwością dotkniecie tych trudniejszych tematów, poruszanych przez autorów. Ale zacznijmy może od początku!

„Ja, człowiek. Ciągle się uczę. (…) Mam wielkie marzenia. Widzę możliwości.”* – tak zaczyna się ta historia. Znajdziecie tu ogromną pochwałę ciekawości świata, pragnienia odkrywania wszystkiego, co nieznane, dążenia do poznania, bycia bliżej tego, co nas otacza. „Ale bycie człowiekiem oznacza też, że nie jestem idealny. Popełniam błędy. Ranę innych (…). Inni też mogą mnie zranić”* – te słowa, choć nieskomplikowane, zawierają w sobie całą złożoność świata. Nie oceniają. Nie mówią, że błędy czynią nas mniej wartościowymi. Wręcz przeciwnie. Pokazują, że to tylko fragment drogi, która prowadzi nas w ważne miejsce, bo ku nowym wyborom. Dzieci zobaczą, że to właśnie od nich zależy, co zrobią ze swoimi błędami czy niepowodzeniami, czego się dzięki nim nauczą i jak wykorzystają tę wiedzę w dalszym życiu.

Czytelnicze Podwórko - recenzje książek dla dzieci

To, co jest w tej opowieści cudowne, to ilość pozytywnego przekazu. Takiego, który dodaje skrzydeł, wzmacnia w trudnych chwilach i pokazuje małym czytelnikom, że tak naprawdę każdy wybór może prowadzić ku czemuś dobremu. „Przy odrobinie namysłu kiepski wybór może stać się LEPSZY. Przy odrobinie życzliwości zły dzień może zmienić się we WSPANIAŁY”* – uwielbiam ten fragment. Ileż razy nawet nam, dorosłym, wydaje się, że stajemy w sytuacjach bez wyjścia, gdzie żadna droga nie wydaje się być tą właściwą? Może właśnie ta rada, choć skierowana do dzieci, także nam pomoże stać się lepszymi ludźmi? W końcu nigdy nie jest zbyt późno na to, by siebie pokochać!

„Ja, człowiek” to piękna książka, zapraszająca do medytacji, do chwili spędzonej z dzieckiem w zastanowieniu nad tym, kim jesteśmy i kim chcemy być. To zachęta do poszukiwania własnej drogi i pozostawiania sobie przestrzeni na błędy. To pochwała poszukiwania. A przede wszystkim – źródło wielkiej energii i zaproszenie do miłowania świata, a co najważniejsze – do traktowania siebie z miłością i szacunkiem. Trudno o ważniejszy, mądrzejszy i piękniejszy przekaz.

Gorąco zachęcam do rodzinnego czytania tej opowieści z dziećmi już od 3. roku życia.