Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy – recenzja

Opowieść o Willi, feirańskiej czarownicy, ciągle jest żywa w moim sercu. Ta ponadczasowa baśń o poszanowaniu przyrody, wrażliwości na potrzeby otaczających nas braci mniejszych oraz umiejętności zachowania równowagi pomiędzy wiernością tradycji, a otwartością na zmiany, była jedną z piękniejszych, które czytałam. Dziś zaś przychodzę do Was z kontynuacją historii mieszkańców Wielkich Gór Mglistych. Co skrywa powieść „Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy”? Zerknijcie!

Świat Feiran bezpowrotnie się zmienił. Plemię po zniszczeniu legowiska skrywało się w najciemniejszych zakamarkach lasu, stroniąc od opuszczania jaskiń i zapominając, jak ważny dla istnienia Feiran był kontakt z naturą. Willa, wygnana przez feirańskich pobratymców, schroniła się w domu Nathaniela. To tam znalazła rodzinę, ciepło, miłość i zrozumienie ponad podziałami, korzeniami i historią. To u boku przybranego ojca i siostry Willa stanęła, by walczyć o to, co było dla nich najważniejsze. O dom, o przyrodę, o prawo do życia w środowisku nienaruszonym przez wielką wycinkę drzew, o życie otaczających ich zwierząt, roślin i plemion, zarówno Ferian, jak i Cherokee, dla których las i natura były jedynym schronieniem! Czy uda im się wygrać z destrukcyjnym wpływem postępu? Czy mając za oręż piękne serca będą w stanie pokonać korporację, uzbrojoną w strzelby i gniew? Zobaczcie sami!

Ze smutkiem i ogromnym żalem przyjęłam wiadomość, iż „Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy” to druga i ostatnia część tej niezwykłej, baśniowej serii. Świat pełen czarów i niezwykłości, który mieszał się tu z historią początków XX wieku, był tak cudowny, tak emocjonalnie bogaty i tak niewiarygodny, że chciałoby się, by trwał jak najdłużej. Warto jednak podkreślić, że ta część, co widać już w tytule, jest zdecydowanie mroczniejsza niż poprzednia. Czytając ją, można odnieść wrażenie, że świat się rozpada. Feiranie wydają się być trawieni przez zarazę, pnie martwych drzew i cisza, związana z masową ucieczką zwierząt, dają wyraz zepsucia i stają się zwiastunami nadchodzącego zniszczenia i śmierci, pracownicy korporacji zaś, zagubieni we własnym egoizmie, za nic mają potrzeby lokalnych mieszkańców, którzy nie zawsze przyklaskują wycince. Wszystko zdawało się zmierzać ku nieuchronnej katastrofie, która w pewnym momencie książki znalazła swój metafizyczny wymiar. Dziwne duchy, ni to zwierzęta, ni rośliny, pojawiały się znikąd i niosły jedynie śmierć. Kim były? Jak je powstrzymać?

Tę część, dokładnie tak jak poprzednią, czyta się jednym tchem. Nie brak tu szalenie trudnych wątków, w których główni bohaterowie, bez względu na to, po której stronie konfliktu stoją, mierzą się z wyborami niemożliwymi. Ilość moralnych dylematów i egzystencjalnych rozterek, a także ich wielowymiarowość, jest zdumiewająca i skłania ku wielu naprawdę ważnym i mądrym refleksjom. Losy mieszkańców Wielkich Gór Mglistych postawią czytelnika przed pytaniami o sprawy fundamentalne i poddadzą w wątpliwość niejedną prawdę, która do tej pory wydawała nam się oczywista. Czy my, ludzie, mamy prawo decydować o przyrodzie? Kiedy kończy się nasza wolność, a zaczyna się przemoc? Jak bardzo jesteśmy w stanie poświęcić siebie w walce o to, co dla nas ważne?

Tak, „Willa, dziewczyna z Mrocznej Jamy” nie jest książką łatwą. Jest pełna trudnych, ale jakże potrzebnych treści. I właśnie dlatego warto po nią sięgnąć. Baśniowy świat przeplata się tu z ponadczasowymi prawdami, a piękno płynącego z treści przesłania wydaje się rozgrzewać serce, nawet jeśli część wątków oplata czytelnika chłodem i mrokiem. Bezsprzecznie jest to powieść wybitna. Nie sposób pozostać na nią obojętnym. Podobnie jak nie wyobrażam sobie, by Willi nie pokochać. Polecam z serca każdemu czytelnikowi od 12. roku życia.

Metryczka:

• autor – Robert Beatty
• tłumacz – Łukasz Małecki
• Wydawnictwo Literackie

Zajrzyj takie tu:

Willa, dziewczyna z lasu – recenzja

Zapraszamy na Czytelnicze Podwórko! Znajdziesz nas również na Facebooku!