Uno - recenzja familijnej gry karcianej

Choć o „Uno” słyszeliśmy już nie raz, dopiero ostatnio mieliśmy przyjemność dzięki uprzejmości księgarni Taniaksiazka.pl przetestować tę karcianą grę w domu. I muszę powiedzieć, że sprawiła nam ona mnóstwo frajdy! Mimo że pierwszy zachwyt nową grą familijną już minął, to do teraz po powrocie pociech do domu z chęcią powracamy do tego tytułu. Zobaczcie dlaczego! Zapraszamy do naszej recenzji!

„Uno” to prosta, szybka i przyjemna gra karciana, przeznaczona dla grupy graczy od 2 do 10 osób. Zasady zebrane są w krótkiej i czytelnie napisanej instrukcji, dzięki czemu każdy przyswoi je w zaledwie kilka minut. Cel gry jest prosty – należy jak najszybciej pozbyć się swoich kart (a zaczynamy z siedmioma na ręce), dokładając w swojej kolejce do kolory, liczby lub symbolu wierzchniej karty ze środku stosu. Banalne, prawda?

Myślę, że śmiało można powiedzieć, że „Uno” to w pewnym sensie nieco odmieniona forma klasycznej karcianej gry, jaką jest „Makao”. Mechanika jest zasadniczo taka sama, ale same karty są zdecydowanie przyjaźniejsze oku i młodszym odbiorcom. Wprowadzone są tu karty funkcyjne, opisane jednoznacznymi symbolami, dzięki czemu w przeciwieństwie do „Makao”, nie trzeba się zastanawiać jaka reguła wiąże się z daną kartą. Sprawa jest prosta:

karta stop sprawia, iż kolejny gracz traci kolejkę
karta zmiany koloru pozwala zmienić kolor kart, które gracze muszą wykładać na stos środkowy
karta zmiany kierunku sprawia, iż gracze zagrywają karty w odwróconej kolejności
karta +2 nakazuje kolejnemu graczowi dobrać dwie karty
karta +4 i zmień kolor nakazuje kolejnemu graczowi dobrać cztery karty oraz zmienia kolor kart, zagrywanych na stos końcowy.

Skąd nazwa gry? Tu też sprawa jest dość oczywista! W momencie, gdy któremuś z graczy pozostanie na ręce jedna karta, musi on krzyknąć „Uno”, informując innych graczy, że rozgrywka zbliża się do finału. Co dzieje się, gdy ktoś wyłoży ostatnią kartę z tych, które miał na ręce? Wtedy wygrany otrzymuje punkty za wszystkie karty, które pozostały na rękach jego rywali. Zwycięzcą całej rozgrywki jest ten, kto zgromadzi 500 puntków.

Jakie plusy ma „Uno”?

gra ma nieskomplikowane zasady, które z łatwością można wytłumaczyć osobie, dołączającej do grona graczy znających „Uno” na wylot
instrukcja jest czytelna, jasna (choć niepozbawiona wad, o czym za chwilę)
karty są miłe dla oka, przyjazne młodszym graczom
do gry może zasiąść szersze grono graczy, dzięki czemu jest ona świetna na wszelkiego rodzaju imprezach czy wyjazdach
pudełko jest bardzo kompaktowe i można je zabrać ze sobą w zasadzie wszędzie
sama rozgrywka jest bardzo krótka (nie zawsze trzeba grać na punkty, co pozwala dopasować grę to zasobów czasowych, którymi dysponujecie)
gra jest idealna zarówno dla dorosłych, jak i dla dzieci w wieku szkolnym, z powodzeniem jest to więc propozycja, która zjednoczy pokolenia

Jakie dostrzegam minusy?

niektórych zasad brakuje w instrukcji – o tym, że w przeciwieństwie do „Makao” tu nie można „przebijać” kart 2+ i 4+ oraz że dozwolone jest wykładanie trzech kart o tej samej wartości lub o rosnącej wartości (ale w tym samym kolorze) doczytałam w Internecie. W odpowiedzi na pytania graczy autorzy i wydawcy gier doprecyzowali te dwie zasady. I choć nietrudno te wyjaśnienia wyszukać w sieci, to szkoda, że instrukcja nie została uzupełniona o te dwie zasady
opakowanie gry jest mało trwałe – nasze zaczęło się rozdzierać po kilku rozgrywkach, musieliśmy więc pomyśleć o alternatywnej formie przechowywania kart
same karty również są mało odporne na wszelkiego rodzaju zagniecenia i zagięcia, warto więc wyposażyć się w osłonki do kart, by przedłużyć ich żywotność

Mimo drobnych niedoskonałości uważam, że „Uno” to naprawdę świetna familijna gra karciana, która pozwoli Wam przyjemnie i w emocjach spędzić wspólnie czas. Zdecydowanie jest to warta polecenia forma rodzinnej rozrywki.

„Uno” znajdziecie na Tania K siazka.pl.