Dwuświat. Księga II. Pokun – recenzja

Dziś wyjątkowo przychodzę do Was z recenzją książki dla dorosłych czytelników. Powieści wcale niełatwej, bo pełnej zepsucia, obłudy, wulgarności i przemocy, płynących z moralnego upadku większości bohaterów, o których opowiada. O pierwszej części tej sagi pisaliśmy niemal dwa lata temu. Dziś przychodzimy z recenzją księgi drugiej. Zapraszam do recenzji tytułu „Dwuświat. Pokun”

„Wojna między Inco a Floris jest nieunikniona. Trwają przygotowania, choć po latach pokoju żaden kraj nie wie, jak się do niej przyszykować.

Przekraczanie granic, nie tylko tych terytorialnych, staje się codziennością. Życie jednostki przestaje mieć znaczenie, gdy mowa o wyższym celu – bez względu na to, ile razy miałby się zmienić z uwagi na obraną politykę. Przyjaciele stają się zdrajcami, wrogowie sprzymierzeńcami.
Mieszkańcy Floris oczekują narodzin zbawcy, który zmiażdży pokuna. Obywatele Inco stają się tylko marionetkami w rękach rządu.

Kobieta z dzieckiem na ręku, uciekinierka, usiłuje odnaleźć rodzinę wśród tego szaleństwa. Jak potoczą się losy Jasmin i jej przybranego syna? Czy wyznawcy bogini Patri pozwolą im przeżyć?

Czy wojna przyniesie kres chaosowi? Czy to zaledwie początek zamieszania?”*

Tak o tej powieści pisze wydawca. I opis ten bardzo trafnie przedstawia to, z czym spotkacie się, czytając drugą część Dwuświatu. Zarówno Inco jak i Floris toną w intrygach swych władczyń. Premier Noovack jak i Kapłana Wszechziemi Ae wydają się władać swymi państwami jak zaślepione nienawiścią, zagubione w mgle dezinformacji, przepełnione furią ignorantki. Obojętne na potrzeby swoich poddanych, dążące jedynie do realizacji swych niezrozumiałych dla większości celów, niekompetentne a jednocześnie przebiegłe, doprowadzają swe ojczyzny nie tylko do ekonomicznej i organizacyjnej ruiny, ale także moralnych nizin i zepsucia. O ile we Floris społeczeństwo wolniej poddaje się tym zmianom, ceniąc nadal tradycyjne wartości i rodzinę, o tyle Inco staje się niemalże biblijną Sodomą i Gomorą, w dodatku w szalenie wulgarnym wydaniu.

Polityczne intrygi i widmo wojny jest tu tłem dla losów jednostek. W większości są to kobiety, choć i mężczyzn pojawiających się w pierwszo- czy drugoplanowych rolach nie brakuje. Są wśród nich postaci, budzące już przy pierwszym spotkaniu antypatię, ale są i takie, którym życzy się dobrze, nawet pomimo wad i cech, które sprawiają, że nikt nie jest tu wyłącznie dobrym lub wyłącznie złym. Może poza Sumi i jej rodzeństwem. Choć ich perypetie sprawiają wrażenie jedynie wątków pobocznych, wnoszą oni w tę powieść jakąś iskrę nadziei, pierwiastek dobra i emocje, które sprawiają, że o Floris ma się ochotę zawalczyć całym sobą.

Sama powieść powala swą objętością. Choć początkowo, głównie za sprawą tego jak ciężki ładunek emocjonalny ze sobą niesie, brnęłam przez fabułę z trudem, z każdą kolejną stroną kartki obracałam coraz szybciej. Styl pisarski autora naprawdę budzi podziw. Uniwersum zbudowane jest z ogromną dbałością o detale, a i sposób prowadzenia narracji jest staranny i rozbudowany. Wątki w większości dobrane i splecione są bardzo dobrze, choć są i takie, które wydają się być zawieszone w próżni i nie wnoszące wiele w całość opowieści, poza kolejnymi stronami do przeczytania. W ogólnym jednak rozrachunku uważam książkę „Dwuświat. Księga II. Pokun” za powieść wartą uwagi, jeśli jest się czytelnikiem lubiącym tytuły z pogranicza science-fiction i fantasy. Bezsprzecznie jednak nie jest to książka dla wrażliwców, bo okrucieństwo i moralny rozkrok widoczne są tu w niemal każdym akapicie

Metryczka:

• autor – W. & W. Gregory
• Wydawnictwo Alternatywne

*cytat pochodzi z tylnej okładki ksiażki „Dwuświat. Księga II. Pokun”, W.W. Gregory, Wyd. Alternatywne

Recenzję pierwszej części znajdziecie tu:

Dwuświat. Księga I. Przedwojnie

Zapraszamy na Czytelnicze Podwórko! Znajdziesz nas również na Facebooku!