Trzynaście krzeseł - recenzja – Czytelnicze Podwórko

Premiera tej książki miała miejsce tuż przed Halloween. I choć piszemy o niej dopiero dziś, to nie sposób nie odnieść się do tego, jak idealnie Wydawnictwo Dwukropek zaplanowało termin ukazania się tego tytułu w księgarniach. Bo czy jest lepszy czas na opowieści o duchach?! A tych w książce „Trzynaście krzeseł” znajdziecie nie mniej i nie więcej, a właśnie trzynaście. I już sama okładka, przedstawiająca czerwone drzwi z wydrapanymi na nich napisami, zwiastuje jak bardzo będą one niepokojące. Czy czytając je będziesz się bać? Otwórz drzwi, wejść i… sprawdź!

Jack zupełnie nie wiedział, po co właściwie wszedł do tego opuszczonego domu. Nie miał nawet pojęcia, dlaczego kroki zaprowadziły go pod nieco upiorny budynek, który, gdyby tylko duchy istniały, z pewnością byłby nawiedzony. Teraz zaś stał w środku, pod jednymi z drzwi, spod których nie wiadomo dlaczego sączyło się migoczące światło. Wstrzymał oddech, otworzył drzwi i wszedł… Zobaczył przed sobą okrągły stół, przy którym na dwunastu krzesłach siedziało dwanaście nieznajomych mu osób, a przed nimi migotało dwanaście świec. On zaś miał być trzynastym uczestnikiem spotkania. Spotkania w czasie którego każdy musiał opowiedzieć historię o duchach, by następnie zgasić swą świecę i odsunąć się od stołu. Jakie będą te historie? I po co właściwie grupa osób niemogących bardziej się od siebie różnić spotkała się w tym dziwnym miejscu, by snuć swe opowieści grozy?

„Trzynaście krzeseł” to książka, którą można nazwać horrorem dla nastolatków. Opowiadane przez uczestników osobliwego spotkania historie naprawdę mrożą krew w żyłach. Niektóre pozostają niedopowiedziane, dają czytelnikowi bezpieczny bufor na to, jak wiele zechce sobie wyobrazić, inne bardzo szczegółowo nakreślają bieg wydarzeń, nierzadko nie szczędząc drastycznych detali. Finał zaś jest nie tylko zaskakujący, ale równie niepokojący, co same opowiadania. Nie da się ukryć – nie jest to książka dla czytelników o słabych nerwach, bo nawet ja (choć przyznam, że wcale nie lubię się bać i po literaturę grozy sięgam dość rzadko) czułam ścisk w żołądku w czasie lektury niektórych rozdziałów.

Zdecydowanie jest to książka, po którą młodzież musi sięgać ze świadomością tego, jaka to jest opowieść. Nie brak tu naprawdę okrutnych scen. Morderstwa, tajemnicze zniknięcia, krwawe zemsty, samobójstwo – to jedynie kilka z wątków przewodnich opowieści, przytoczonych przez bohaterów Dave’a Sheltona. Każde jest inne, wszystkie zaś nadawałyby się na scenariusz całkiem porządnego horroru.

Warto wspomnieć, że tak autorowi jak i tłumaczce świetnie udało się oddać różniącą się narrację każdego z rozdziałów. W końcu opowieści snują różni bohaterowie. Inaczej swoją historię opowiada przygarbiony nastolatek, inaczej obcokrajowiec z wyraźnym akcentem, a inaczej poczciwa i patrząca na wszystkich życzliwie kobieta w średnim wieku. Co więcej, rozdziały różnią się nie tylko stylistyką, ale i sposobem, w jaki osoba opowiadająca wprowadza nas w przygody bohaterów i jak zamyka swoją historię. Niektóre swym otwartym zakończeniem pozostawiają miejsce domysłom. Inne nie. Są wśród nich zaś takie, które wydają się być zaskakująco prawdziwe, i których bohaterowie są wyjątkowo podobni do osób, które powołały ich do życia. O tym jednak musicie się przekonać sami!

Polecam książkę „Trzynaście krzeseł” czytelnikom od 14. roku życia. Tytuł ten znajdziecie na Taniaksiazka.pl