Czyje spodnie? Kto decyduje? Kto się złości? Komu leci krew? – recenzja książek Stiny Wirsén

Stina Wirsén to szwedzka pisarka i ilustratorka. Stworzyła ona cykl „Niewielka książka o wielkich emocjach”, w którym za pomocą prostych i krótkich historii dotyka różnych problemów, które często na swojej drodze napotykają nasze pociechy. Ostatnio w Polsce nakładem wydawnictwa Zakamarki ukazały się cztery tytuły z tej serii. Zajrzyjcie razem z nami do książeczek „Czyje spodnie?”, „Kto decyduje?”, „Kto się złości?” oraz „Komu leci krew?”.

„Czyje spodnie?”

Miświnka, Królik i Ptaszyna postanowili wyjść na dwór. Na dworze jest chłodno, więc trzeba się odpowiednio ubrać. Bohaterowie chcą być samodzielni – w końcu ubieranie się sprawia wrażenie dość prostej czynności. Gdy wszyscy ubierają spodnie, okazuje się, że coś jest nie tak. Portki Ptaszyny są zdecydowanie za krótkie, Królika – za szerokie, a Miświnki o wiele rozmiarów za małe. Jak to możliwe? Czyżby maluchy coś pomieszały?

„Czyje to spodnie?” to krótka historia o samodzielności i wytrwałości! Pewnie część dzieci po pierwszej nieudanej próbie samodzielnego ubierania się poprosiłoby o pomoc rodziców. Może jednak warto próbować samemu? Opowieść Stiny Wirsén pokaże najmłodszym czytelnikom, że warto uczyć się nowych rzeczy i nie poddawać się, pomimo pewnych niedogodności! Kto wie, może się okaże, że przygoda ze zbyt małymi spodniami kogoś czegoś nauczy?

• 

• 

• 

• 

„Kto decyduje?”

Jest wieczór. Mały miś i duży miś czytają książkę. Po skończonej lekturze duży miś decyduje, że należy iść spać, jednak ulega prośbom małego misia i zaczyna czytać książkę od początku. Niestety mały miś po skończeniu książeczki nadal nie chce iść spać i nie jest łatwo przekonać go, by położył się do łóżka. Rano sytuacja wcale nie wygląda lepiej. W czasie śniadania również dochodzi do konfliktów. Jak tu podjąć decyzję, gdy każdy ma inne zdanie? Kto powinien decydować?

„Kto decyduje?” to krótka historia, która dotyka bardzo powszechnego problemu. Każdy z nas ma prawo do swojego zdania, nie zawsze jest ono jednak zgodne z tym, co myślą na dany temat inni. O ile w grupie rówieśniczej stosunkowo łatwo osiągnąć pewien kompromis, o tyle w relacji starszy – młodszy jest to nieco trudniejsze. Mało tego, każda decyzja niesie ze sobą pewne konsekwencje. I właśnie o tym przeczytacie w opowieści o małym i dużym misiu.

• 

• 

• 

• 

„Kto się złości?”

Miśka buduje z klocków. Kocio bardzo chciałby do niej dołączyć, ale koleżanka mu nie pozwala. Jest to jednak dopiero początek kłopotów. Najpierw Miśka pokazuje Kociowi język, później Kocio nazywa Miśkę głupią. A na koniec w ruch poszły i klocki, i zęby, wszyscy są więc smutni i zapłakani. Czy wspólna, zgodna zabawa naprawdę nie jest możliwa?

„Kto się złości?” to kolejny tytuł z cyklu „Niewielka książka o wielkich emocjach”, która opowiada o ważnym i częstym problemie najmłodszych. Z jednej strony trudno się dzielić, z drugiej zaś fajnie jest pobawić się z ulubionym kolegą czy koleżanką atrakcyjną zabawką. Jak się dogadać w takiej sytuacji? Historia Miśki i Kocia będzie tu świetnym wstępem do rozmowy o zgodnej zabawie z rówieśnikami.

• 

• 

• 

• 

„Komu leci krew?”

Kocio, Miśka, Ptaszyna, Królik i Miświnka będą coś budować. Mają deski, piłę, gwoździe i młotek.  I niby wszyscy wiedzą, że trzeba uważać, a jednak dochodzi do wypadku. Kocio skaleczył się piłą, Ptaszyna złamała dziób. Dostało się nawet Królikowi (choć akurat nie młotkiem, tylko „głupkiem”). Teraz na pewno jest mu przykro. Jak się skończy te wspólne budowanie?

„Komu leci krew?” to historia nieco zagmatwana. Bo tytuł sugeruje, że chodzi o codzienne wypadki i urazy, ale tak naprawdę jest to opowieść o współpracy, wspieraniu się w trudnych chwilach oraz o niesłusznych oskarżeniach i słowach wypowiedzianych w złości. I choć naprawdę polała się krew, to nie ona jest tu najważniejsza.

• 

• 

• 

• 

Podsumowanie

„Czyje spodnie?”, „Kto decyduje?”, „Kto się złości?” i „Komu leci krew?” to krótkie opowiadania, poświęcone ważnym problemom, które często dotykają najmłodszych. Czasem są to trudności dnia codziennego, jak samodzielne ubieranie się, a czasem trudne konflikty z rówieśnikami czy rodzicami lub starszym rodzeństwem. Przygody Kocia, Ptaszyny, Miśki, Miświnki, Królika i dwóch misiów będą świetną okazją do rozmowy o opisywanych w książeczkach sytuacjach. Z każdego opowiadania płynie bowiem cenny morał, warty tego, by pochylić się nad nim z najmłodszymi.

Krótkim historyjkom towarzyszą bardzo charakterystyczne obrazki Stiny Wirsén. Mocno wpisują się one w kanon ilustracji, które spotkamy w skandynawskiej literaturze dla dzieci. Prosta kreska, niewiele kolorów, za to dużo emocji – myślę, że to najbardziej rzuca się w oczy, gdy patrzymy na obrazki w książeczkach z tej serii. I choć pierwsze wrażenie może być nie najlepsze, to po przeczytaniu wszystkich opowiadań muszę powiedzieć, że się z nimi oswoiłam. Nie nazwałabym tych ilustracji ładnymi, jednak moim zdaniem nie są one po to, by urzekać, tylko po to, by wzmocnić przekaz i pokazać emocje. I to zadanie zdecydowanie spełniają.

Na koniec chciałabym podzielić się jedną wątpliwością. Przyznam, że w opowiadaniu „Komu leci krew?” bohaterowie, którzy bawią się piłą i młotkiem trochę mnie… zaskoczyli. I obawiam się, że w tym przypadku niestety negatywnie. Co prawda przekaz jest dość jasny – nie są to bezpieczne narzędzia. I choć staram się nie chuchać i nie dmuchać, to nadal czułam pewien dyskomfort czytając te opowiadanie. Naturalnie jestem zdania, że każdą lekturę warto z dzieckiem „przegadać”,  jednak w tym opowiadaniu coś mi zgrzytnęło i nie do końca potrafię nad tym przejść obojętnie.

Dodam jeszcze tylko, że pozostałe książeczki bardzo nam się spodobały. „Czyje spodnie?”, „Kto decyduje?” i „Kto się złości?” są bardzo prawdziwe i z pewnością każdy z nas przypomina sobie sytuację, w której był świadkiem podobnych problemów u swoich dzieci. I choć do książkeczki „Komu leci krew?” mam pewne wątpliwości, to nadal uważam, że wszystkie historie łączy jedno – każda niesie wartościowy przekaz, w każdej z nich znajdziecie też fragment, który z pewnością wywoła uśmiech i u małych, i u starszych czytelników.

Książeczki Stiny Wirsén będą odpowiednie dla czytelników od 3. roku życia. I choć nie są w całości kartonowe, to mają zaokrąglone rogi, więc maluchy mogą je swobodnie przeglądać samodzielnie!

Metryczka:

• autor – Stina Wirsén
• ilustrator – Stina Wirsén
• tłumacz – Katarzyna Skalska
• wydawnictwi – Zakamarki

Zapraszamy na Czytelnicze Podwórko! Znajdziesz nas również na Facebooku!